دانشکده معماری

کتاب «طرح ویژه نوسازی بافت‌های فرسوده» به کوشش دکتر سیدامیر منصوری، دانشیار گروه معماری منظر دانشگاه تهران و مهندس علی خانی، در سال 1387 توسط انتشارات ری یور؛ سازمان آمار و اطلاعات خدمات کامپیوتری (واحد آمار) منتشر شده است. 
طرح ویژه نوسازی بافت فرسوده، تلاشی است برای برون‌رفت از محدودیت‌هایی که طرح‌های جامع و تفصیلی شهر تهران برای نوسازی بافت‌های فرسوده شهر ایجاد می‌کنند. 
طرح جامع ۸۶ تهران با شانه‌خالی‌کردن از مسئولیت راهبری نوسازی بافت‌های فرسوده، تنها اقدام به تعیین محدوده‌هایی به‌عنوان بافت فرسوده در تهران کرد. مسئولیت نوسازی، انها را به طرح موضوعی نوسازی واگذار کرد که هرگز تهیه نشد. در عین حال جریان زندگی در این بافت‌ها جریان عادی خود را دارد و نیاز به نوسازی و ارتقای کیفیت در آنها مانند سایر نقاط شهر نو به نو پدید می‌آید. در مقابل ترک فعل و بی‌عملی طرح جامع در قبال تقاضای نوسازی بافت‌های فرسوده، و همچنین در جهت اصلاح مصوبه شورای عالی شهرسازی برای تشخیص بافت فرسوده، که آن را موکول به داشتن سه شرط می‌کرد، طرح تفصیلی ویژه نوسازی بافت فرسوده در سازمان نوسازی شهر تهران تهیه شد. رویکرد این طرح، در غیاب فضای قانونی لازم برای ساختارشکنی از طرح‌های سنتی، بهره‌برداری از ظرفیت‌های تفسیری طرح تفصیلی عادی بود که با نگاه به ضرورت‌های تحقق نوسازی در بافت فرسوده روش‌های جدیدی را ارائه می‌کند. در این رویکرد، قالب برنامه، محله‌محوری و تأکید آن بر اعطای تراکم حداکثری ممکن با لحاظ سرانه‌های خدماتی مورد نیاز به‌منظور اقتصادی‌شدن ساخت‌وساز توسط مالکان است. در این طرح معضل تأمین پارکینگ برای واحدهای نوساز از طریق تجمیع پلاک‌ها و افزایش ظرفیت تأمین پارکینگ تأمین می‌شود. طبعاً ظرفیت تجمیع با توجه به شرایط اجتماعی، اقتصادی و کالبدی ساکنان و بناها، داری محدودیت‌هایی است که رویکرد طرح ویژه فقط به بخش‌هایی که این امکان را دارند نظر دارد. این کتاب در دو فصل به تفسیر این مهم پرداخته است.
فصل 1: بافت‌های فرسوده شهر تهران
فصل 2: طرح ویژه نوسازی بافت فرسوده