رویکرد منظرین در طراحی شهری؛ روش‌شناسی طراحی فضای شهری - دانشکده معماری arch
رویکرد منظرین در طراحی شهری؛ روش‌شناسی طراحی فضای شهری
مؤلفین: سید امیر منصوری - احمدعلی فرزین
ناشر: انتشارات هنر، معماری و شهرسازی نظر
ناشر: انتشارات هنر، معماری و شهرسازی نظر
خلاصۀ کتاب
کتاب «رویکرد منظرین در طراحی شهری؛ روش‌شناسی طراحی فضای شهری» نوشته دکتر سیدامیر منصوری، دانشیار گروه معماری منظر دانشگاه تهران و دکتر احمدعلی فرزین، دانشیار گروه معماری منظر دانشگاه تهران سال 1398 در انتشارات پژوهشکده هنر، معماری و شهرسازی نظر منتشر شده است.
شهر، به عنوان عالی‌ترین محصول فرهنگی انسان و نماد تعامل انسان و محیط در طول تاریخ، همواره موردنظر تخصص‌های مختلفی که به موضوع «مکان» می‌پردازند، بوده است؛ و رشته‌های مختلفی روش‌هایی برای مداخله در آن پیشنهاد کرده‌اند. این روش‌ها نتایج متفاوتی در بر داشته‌اند که موجب تغییرات پی‌درپی و اصلاح روش‌های گذشته شده است. در عین حال، ارزیابی مداخله‌های مرسوم در شهرها، نشان می‌دهد فضای تولید شده، «مکانی» در خور شهر رشدیافته در طول تاریخ به حساب نمی‌آید. چگونه می‌توان در بخشی از شهر مداخله کرد و فضایی جدید و مناسب زندگی روز طراحی کرد که با «کلیت مکان» و «روح تاریخ شهر» انطباق داشته باشد؟ تلاش‌های معماران در قالب رویکردهای پروژه‌محور و در نسل بعد در چارچوب تعاریف مرمتی با اقدامات شهرسازانه در قالب طراحی شهری یا رویکردهای منطقه‌گرا و محیطی دنبال شد. هر یک از صنوفی که نوبه نو متولد می‌شوند به پرسش اصلی «چگونه می‌توان در شهر مداخله کرد؟» پاسخ‌هایی برمبنای نظریه‌ها و چارچوب‌های علمی خود ارائه دادند. منظر، آخرین دیسیپلینی است که با تعریف جدیدی از «مکان» و به دنبال آن «شهر» به پاسخگویی به این سؤال پرداخته است. این کتاب در کنار هدف اصلی خود که بیان رویکرد منظرین در طراحی فضاهای شهری است، در سه فصل نیم‌نگاهی به تجربه‌های گذشته دارد تا برای دانش‌پژوهان کلید فهم و نقد آثار گذشتگان را فراهم آورد. بررسی مختصر رویکردهای «معماری»، «طراحی شهری»، «طراحی محیط» و «مرمت شهری»، زمینه‌های مطالعه شده در این پژوهش هستند.
فصل اول: رویکردهای رایج در طراحی شهری
فصل دوم: گام‌های هفت‌گانه طراحی فضای شهری با رویکرد منظرین
فصل سوم: مرور تجربه های طراحی
شهر، به عنوان عالی‌ترین محصول فرهنگی انسان و نماد تعامل انسان و محیط در طول تاریخ، همواره موردنظر تخصص‌های مختلفی که به موضوع «مکان» می‌پردازند، بوده است؛ و رشته‌های مختلفی روش‌هایی برای مداخله در آن پیشنهاد کرده‌اند. این روش‌ها نتایج متفاوتی در بر داشته‌اند که موجب تغییرات پی‌درپی و اصلاح روش‌های گذشته شده است. در عین حال، ارزیابی مداخله‌های مرسوم در شهرها، نشان می‌دهد فضای تولید شده، «مکانی» در خور شهر رشدیافته در طول تاریخ به حساب نمی‌آید. چگونه می‌توان در بخشی از شهر مداخله کرد و فضایی جدید و مناسب زندگی روز طراحی کرد که با «کلیت مکان» و «روح تاریخ شهر» انطباق داشته باشد؟ تلاش‌های معماران در قالب رویکردهای پروژه‌محور و در نسل بعد در چارچوب تعاریف مرمتی با اقدامات شهرسازانه در قالب طراحی شهری یا رویکردهای منطقه‌گرا و محیطی دنبال شد. هر یک از صنوفی که نوبه نو متولد می‌شوند به پرسش اصلی «چگونه می‌توان در شهر مداخله کرد؟» پاسخ‌هایی برمبنای نظریه‌ها و چارچوب‌های علمی خود ارائه دادند. منظر، آخرین دیسیپلینی است که با تعریف جدیدی از «مکان» و به دنبال آن «شهر» به پاسخگویی به این سؤال پرداخته است. این کتاب در کنار هدف اصلی خود که بیان رویکرد منظرین در طراحی فضاهای شهری است، در سه فصل نیم‌نگاهی به تجربه‌های گذشته دارد تا برای دانش‌پژوهان کلید فهم و نقد آثار گذشتگان را فراهم آورد. بررسی مختصر رویکردهای «معماری»، «طراحی شهری»، «طراحی محیط» و «مرمت شهری»، زمینه‌های مطالعه شده در این پژوهش هستند.
فصل اول: رویکردهای رایج در طراحی شهری
فصل دوم: گام‌های هفت‌گانه طراحی فضای شهری با رویکرد منظرین
فصل سوم: مرور تجربه های طراحی