School of Architecture

امروزه ایجاد ارتباط دانشگاهی بین دانشگاه­‌های مطرح دنیا امری پسندیده، پذیرفته­‌شده و معمول در عرصه­‌ی جهانی است. ارتباطاتی از قبیل تبادل دانشجو، کارگاه­‌های مشترک، دروس مشترک، آموزش آنلاین و اردوهای آموزشی مشترک، رویه­‌هایی است که ثمرات آن در جامعه­‌ی جهانی و به‌طور اخص، جامعه­‍‌ی دانشگاهی مدت‌هاست که به‌طور ملموس درک شده؛ تا جایی که در بیشتر دانشگاه­‌های مطرح در سطح جهان، مبادله­‌ی دانشجو برای یک یا دو ترم با دانشگاهی دیگر در کشوری غیر از کشور دانشگاه مبدأ امری متداول است.

در کشور عزیزمان ایران، به دلایلی که بر جامعه دانشگاهی پوشیده نیست، همواره به این­گونه ارتباطات آکادمیک به دیده‌­ی شک و تقبیح نگاه شده و اگر هم ارتباطی برقرار شده است از جنسی نبوده که برای دانشجو، به‌عنوان رکن اصلی نظام آموزش عالی، ملموس باشد. منظور نگارنده از تجربه­‌ی ملموس برای دانشجویان، همکاری شانه‌­به­‌شانه با دانشجویانی هم سن و سال و هم رشته در قالب یک رقابت سالم است؛ تجربه­‌ای که می‌­تواند ضمن ایجاد روحیه­‌ی خودباوری و اعتمادبه‌نفس در دانشجوی ایرانی، به او نشان دهد که توانایی دستیابی به دانشِ روز در سطح جهانی را داشته و شاید حتی توانایی­‌هایی به‌مراتب بیشتر از دانشجویان جهان اولی مشغول در فلان دانشگاه معتبر و سطح اول جهانی دارد.

در آموزه­‌های دینی و مذهبی ما نیز برای کسب علم و دانش و محدود نکردن افق­‌های آن تأکید فراوان شده است. نگارنده در این مجال قصد ریشه‌­یابی علل این فقدان بزرگ در جامعه­‌ی دانشگاهی کشور را ندارد و صرفاً به گوشزد کردن این نکته به آنانی که این­گونه ارتباطات علمی و دانشگاهی را برنمی­‌تابند بسنده می­‌کند که:

عَسی أن تکرَهوا شَیئاً وهو خیرٌ لکم {...} (بقره/ 216)

و چه‌بسا چیزی را ناخوشایند بدانید، درصورتی‌که خیر شما در آن است.

علی اصغر ادیبی

عضو هیئت علمی دانشکده معماری

برای خواندن گزارش کامل اینجا کلیک نمایید.