دانشکده معماری

با عمومیت یافتن کاربرد تکنولوژی‌های طرح و ساخت دیجیتال، کسب مهارت در ارج‌شناسی زیبایی‌شناختیِ آثار معماری برآمده از این تکنولوژی‌ها بیش از پیش ضرورت یافته است. همچنین، زمان طرح این پرسش رسیده است که « آیا معماری دیجیتال به عنوان یکی از جریان‌های معماری معاصر، توانسته است ارزش زیبایی‌شناسانه‌ای فراتر از جذابیت نوآوری‌های تکنولوژیک خلق کند؟»
پژوهش حاضر با این پیش فرض آغاز شده است که « وابسته شدن تعریف زیبایی در معماری دیجیتال به ارزش‌های گذرای زیبایی تکنولوژیک، عامل سوگیری داوری زیبایی‌شناختی در این شاخه از معماری و محدودکننده‌ی رشد مستقل آن‌ است.» و ادعا می‌کند که: «با شناخت این دو عرصه در قالب مجموعه‌ای از گفتمان‌ها، می‌توان ابعاد این وابستگی را روشن و راهکارهایی برای پرهیز از آن یا کاربرد آگاهانه‌اش پیشنهاد کرد.» و در همین راستا، « نشانه‌های وابستگی معماری دیجیتال به زیبایی‌شناسی تکنولوژیک یا استقلال آن‌ها از یکدیگر » را جست و جو می‌کند.
در مسیر انجام این تحقیق، نخست با تکیه بر روش تبارشناسی فوکو بر (چیستی زیبایی‌شناسی تکنولوژیک)، (چیستی زیبایی‌شناسی دیجیتال)  و (چیستی زیبایی‌شناسی در معماری دیجیتال) متمرکز شده‌ام. سپس با استفاده از تحلیل گفتمان به روش‌های فوکو و لاکلا و موف، گفتمان‌های مشترک میان زیبایی‌شناسی تکنولوژیک و زیبایی‌شناسی در معماری دیجیتال را شناسایی کرده‌ام. این دو بخش مقدمات لازم را برای پژوهش اصلی فراهم می‌آورند که در آن نقش و نحوه‌ی تأثیر زیبایی تکنولوژیک بر معماری دیجیتال با روش تحلیل گفتمانِ اصلاح شده‌ی لاکلا و موف مورد بررسی قرار می‌گیرد.
انتظار می‌رود که این رساله، مرزهای دانش موجود در حوزه‌های فلسفه‌ی تکنولوژی و زیبایی‌شناسی معماری را با سنجیدن سازگاری نتایج پژوهش‌های ژرفانگر تاریخی با یکدیگر و کشف راهبردهای مستخرج از تاریخ هنر روشن و با ارائه‌ی چارچوبی تحلیلی، طرح پرسش‌های دقیق‌تری که زمینه‌ساز پاسخ‌ها و خوانش‌های خلاقانه در عرصه‌های طرح و ساخت و نقد باشند را ممکن کند، تا از این طریق، دامنه‌ی پاسخ‌های پذیرفتنی به مسئله‌ای جاری گسترش یابد.