دانشکده معماری

بسیاری از منتقدین حوزه‌ی معماری، بازه‌ی زمانی دهه چهل شمسی تا پیش از انقلاب اسلامی را به عنوان دوره‌ی طلایی معماری معاصر ایران به حساب می‌آورند، نسلی از معماران که در این دوره حاضرند گروه دوم از پیشگامان معماری معاصر محسوب می‌شوند که سعی در ارائه‌ی تعریفی شخصی از معماری مدرن دارند که نسبت معماری معاصر با معماری تاریخی ایران را عمیق‌تر بررسی کند. همین مسئله در ذهن و عمل هنرمندان حوزه‌ی تجسمی پیشتر از معماری نمود عینی می‌یابد به نحوی که در اواخر دهه‌ی 30 شمسی و با شکل گیری جریان سقاخانه یکی از معدود جریان‌های تاریخ هنرهای تجسمی معاصر ایران شکل می‌گیرد که تلاش می‌کند، پاسخی به یکی از دلمشغولی های دیرپای هنر نوگرای ایران برای خلق و پایه‌گذاری یک مکتب هنری «ملی» یا «ایرانی» بدهد.

کلیدواژه‌ها: معماری نوگرای ایران، هویت ملی، هنرهای تجسمی نوگرای ایران، پهلوی دوم