دانشکده معماری

 کتاب «بافت فرسوده؛ نجات‌بخشی» نوشته دکتر سید امیر منصوری، دانشیار گروه معماری منظر دانشگاه تهران، در سال 1399 در انتشارات پژوهشکده هنر، معماری و شهرسازی نظر منتشر شده است. 
کتاب، بر اهمیت موضوع بافت فرسوده و فقدان رویکرد بومی، مسئله‌شناسی نادرست و اقدامات متناقض دستگاههای متولی می‌پردازد. بر این موضوع استوار است که هر اقدام اجرایی در زمینه بافت فرسوده، بایستی با سنجه «نجات‌بخشی» مورد ارزیابی قرارگیرد. از این رو، نجاتبخشی ساکنین بافت فرسوده نه تنها محدود به دوره زمانی خاص نبوده و به شمار مؤلفه‌های سازمانی قابل تقلیل نیست، بلکه اقدام اصلی است که هر برنامه دیگر نوسازی باید از آن تبعیت کند. برنامه‌هایی که نیازمند اتحاد و انسجام حول مفهوم «جان ساکنان» و «ایمنی» باشند. مجموعه پیش رو برآمده از برگزاری نشست‌ها و مصاحبه‌های تخصصی، نقد اخبار و وقایع مربوطه و کوتاه‌نوشت‌های کارشناسانه حول موضوع بافت فرسوده در ایران است که در سه فصل گردآوری و تحلیل شده و در انتخاب اولویت‌های راهبردی می‌تواند کمک‌رسان باشد.
فصل 1: نشست‌های نقد راهبردی بافت فرسوده
فصل 2: جستار انتقادی بافت فرسوده
فصل 3: پرونده بافت فرسوده